زراعت و باغ‏داری یکی از ارزشمندترین و بهترین کارها در نزد خداوند متعال

زراعت و باغ‏داری یکی از ارزشمندترین و بهترین کارها در نزد خداوند متعال

زراعت و باغ‏داری یکی از ارزشمندترین و بهترین کارها در نزد خداوند متعال است. خداوند تبارک و تعالی غذای انسان را در درختان و گیاهان قرار داده‏است. انبیاء و اولیاء همه کشاورز بودند،

حضرت آدم علیه السلام زارع بود و امام صادق علیه السلام کشاورزی می‏کرد.

ائمه معصومین علیهم السلام هیچ گاه درخت بی ثمر نمی‏کاشتند. در تاریخ ایران نیز همیشه کشت درختان مثمر رواج داشته‏است.

پدران ما در گذشته درخت را به هدف رونق اقتصادی کسب و کار و تولید غذا کشت می‏کردند.

این فرهنگ تا یک قرن گذشته نیز ادامه داشت. اما متاسفانه با سیاست‌های استعماری که از دولت‌های غربی به یادگار مانده

و اکنون نیز ادامه دارد، باغ‌های میوه وسبزی در داخل وحاشیه شهرها به نابودی کشیده‏شده و

به‌جای آن‏ها و به نام «پارک» و «فضای سبز» درختان بی ثمر و گیاهان غیرخوراکی کشت می‏شود.

چه خوب است به جاي کاشت درختانی مانند کاج، اوکالیپتوس، اقاقیا و… ايجاد جنگل کاری بی ثمر،

درختان مثمری مانند زيتون، نخل، انجير، گلابي، سيب و… کاشته شود؛ که از ميوه، چوب، برگ و ساير مزاياي آن‌ها استفاده شود.

آیا اسراف نیست صرفاً به خاطر تقلید از غرب با وجود محرومیت بسیاری از مردم،

زمین کشاورزی را برای کشت محصولات بی ثمر به کار بریم؟

آیا جز این بود که انبیاء و اولیای الهی کشاورز بودند؟

آیا جز این بود که علی علیه السلام با دست خویش نخلستان‏هایی را احداث و برای عامه مردم وقف می‏کردند؟

پس چرا در فضای سبز شهرِ خود، از درختان و گیاهان مثمر استفاده نکنیم؟

آيا منظره درختانی مانند نخل، سیب، انار و بادام در درون فضاهای سبز شهر زيبا نيست؟

آیا این به معنای واقعی تولید ملی و اقتصاد مقاومتی نیست؟

البته درک این سخنان برای بسیاری از افراد، سخت و شاید غیر قابل باور باشد،

به این دلیل که ما از قرآن و روایات دور شده ایم و از علوم غیر بومی استفاده می‏کنیم.